Kent u dat? Op vakantie in een mooie omgeving sta je eindeloos met je camera in de aanslag, te wachten tot die andere toeristen achter een boom of om de hoek zijn verdwenen. En is net iedereen het kader uit gestapt, dan komt er ineens een mountainbiker naar binnen rijden. Mensen in foto’s… Ze zijn vooral een grote irritatie.
Maar soms heb je ze juist nodig! En ik heb het niet over het moment dat je uitglijdt in de modder, en een paraplu toegestoken krijgt om weer op te kunnen staan. Hoewel dat ook prettig is van goedgemutste voorbijgangers. Nee, want dit kent u ook: die foto van die afgrond, waarvan je thuis niet meer ziet hoe diep die was. En die indrukwekkende waterval, waarvan je op de foto alle grootsheid verliest.
Door mensen op te nemen in een foto, kun je laten zien hoe een landschap wordt gebruikt, maar je kunt ook de schaal aangeven. Zeker bij gebruik van een groothoeklens verdwijnt de schaal voor de kijker. Je ziet zelf niet meer wat je met je eigen ogen zag. Laat staan een andere kijker. Daarom kan het soms het wachten waard zijn tot die wandelaar op de brug staat, dat kind voor die waterval. Want dat maakt de anders onmetelijke natuurfoto meteen voor iedereen te interpreteren.
